H εφημερίδα που διέψευδε, σε κάθε ευκαιρία, το όνομα της!

Στις μέρες μας θα τη λέγαμε «εφημερίδα – τρολ». Ονομάστηκε «Ελεύθερος Κόσμος», εκδόθηκε ένα χρόνο πριν τη χούντα (1966) για να προετοιμάσει, προφανώς, το κοινό της για αυτά που θα ακολουθούσαν. Ουσιαστικά το μόνο «ελεύθερο» εκείνη την περίοδο ήταν ο τίτλος της εφημερίδας και η ασυδοσία των κρατούντων!

Ιδιοκτήτης και διευθυντής ένας βετεράνος δημοσιογράφος που ξεκίνησε από αριστερός για να γίνει χουντικός, ο Σάββας Κωνσταντόπουλος. Το πάθος του να δίνει γραμμή –και μέσω της εφημερίδας – για την πολιτική κάθε κυβέρνησης.

Για τις χουντικές επιδόσεις της εφημερίδας μπορούν να γραφούν πολλά. Επιλέξαμε το κρίσιμο διάστημα μεταξύ του πραξικοπήματος στην Κύπρο και της Μεταπολίτευσης στην Ελλάδα για να καταλάβει ο καθένας πως σε ένα καθεστώς λογοκρισίας μπορεί μια εφημερίδα να κάνει το μαύρο… άσπρο.

Δεν μιλάμε εμείς, αλλά τα κείμενα της εφημερίδας.

Ξεκινά καλά παρουσιάζοντας το πραξικόπημα αυστηρά δημοσιογραφικά.  Δεν παραλείπει να πλέξει το εγκώμιο του νέου Προέδρου αποκρύπτοντας τα… σκοτεινά του σημεία

Στις 17 Ιουλίου βιάζεται να διαπιστώσει ότι «παγιώνεται η νέα κατάσταση» την ίδια ώρα που οι μάχες μαίνονται και ο αντικειμενικός στόχος που είναι ο δολοφονία Μακάριου δεν έχει επιτευχθεί.

Στις μέσα σελίδες, στα σχόλια τα βάζει με τη «Ντόιτσε Βέλε», τον γερμανικό ραδιοφωνικό σταθμό που μαζί με το ΒΒC ήταν η κύρια πηγή ενημέρωσης, Διαψεύδει ότι ο διοικητής της ΕΛΔΥΚ ταξίαρχος Κονδύλης είχε έρθει στην Αθήνα να πάρει οδηγίες για το πραξικόπημα. Εχει δίκιο κατά 50% η εφημερίδας. Κονδύλης και Ντενίσης κλήθηκαν στην Αθήνα για να αφήσουν τους ανθρώπους του Ιωαννίδη να σχεδιάσουν όπως εκείνοι ήθελαν το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου.

Οι ελληνοκύπριοι εξακολουθούν να σφάζονται στην Κύπρο και η εφημερίδα μιλά για ομαλότητα (18 Ιουλίου)

Το σχόλιο της ίδια μέρας στην πρώτη σελίδα αξίζει όσκαρ. Αναφέρει ότι η μεταβολή αφορούσε αποκλειστικά τους Ελληνοκύπριους, οι Τουρκοκύπριοι δεν έχουν να φοβούνται τίποτα (ΣΣ: Με τον «χασάπη της Ομορφίτσας» Πρόεδρο ούτε και ο πιο αφελής Τουρκοκύπριος δεν θα έπρεπε να αισθάνεται ήσυχος), ότι παγιώθηκε μια νέα κατάσταση που κανείς δεν μπορεί να μεταβάλει (προφανώς δεν υπολόγιζαν την Τουρκική εισβολή), ενώ υποστήριζε ότι η νέα κυπριακή πραγματικότητα δεν πρόκειται να βλάψει κανένα. Κι οι νεκροί του πραξικοπήματος, οι τραυματίες και οι βασανισθέντες επειδή απλά υποστήριξαν τη νομιμότητα δεν βλάφθηκαν;

Στις 19 Ιουλίου στο βασικό σχόλιο πέφτει σε… όλα μέσα! Αναφέρει ότι κανένας οργανισμός (ΟΗΕ, ΝΑΤΟ) ή χώρα δεν δικαιούται να ανησυχεί. Στην Κύπρο έγινε έγινε ότι και στην Ελλάδα στις 21 Απριλίου 1967 (!) και οι προσπάθειες ξένων κύκλων (αντιπραξικόπημα 13^ης Δεκεμβρίου και Κίνημα του Ναυτικού) απέτυχαν! Οι Έλληνες απλά άλλαξαν την ηγεσία τους (ΣΣ: Διέφευγε στον συντάκτη του σχολίου ότι ο Μακάριος ήταν Πρόεδρος της Κύπρου κι όχι Πρόεδρος των ελληνοκυπρίων και είχε εκλεγεί νόμιμα). Και το «κλου» αναφορά σε πολιτικούς παράγοντες του παρελθόντος οι οποίοι επιθυμούν να διεθνοποιήσουν το θέμα. Είναι προφανώς οι ίδιοι που σε τέσσερις μέρες έγιναν κυβέρνηση στην Ελλάδα!

«Μπίνγκο» και στο φύλλο της 20^ης Ιουλίου όπου κάνει λόγο για προειδοποιήσεις Κίσινγκερ προς την Άγκυρα! Οι Τούρκοι φοβήθηκαν τόσο πολύ που την ίδια μέρα αποβιβάστηκαν στην Κύπρο! Οσο για το ρόλο του Αμερικανού προέδρου τον γνωρίζουν οι πάντες!

Η επιστράτευση είναι το πρώτο θέμα κι όπως διαπιστώνει «επερατώθη επιτυχώς…». Είναι, τότε, που έγινε το απόλυτο μπάχαλο στις μονάδες. Δεν υπήρχαν όπλα, στολές, τρόφιμα για τους επιστρατευμένους. Διατάχτηκε Γενική Επιστράτευση όταν ακόμα και στον πόλεμο του ’40 κλήθηκαν κάποιες κλάσεις!

Ένα μονόστηλο στο φύλλο της 21^ης Ιουλίου αναφέρεται γενικά και αόριστα στα ψέματα των Τούρκων. Κι επισημαίνει ότι ο ελληνικός Τύπος δεν έχει κρύψει τίποτα. Μα η λογοκρισία της χούντας απέκρυψε την επιστολή του Μακάριου προς την κυβέρνηση της Αθήνας ότι δεν είναι νομάρχης να δέχεται διαταγές. Κανείς δεν είχε πληροφορηθεί ότι η Κυπριακή πλευρά είχε ζητήσει την αντικατάσταση των Ελλήνων αξιωματικών που βρίσκονται στην Κύπρο, ενώ Έλληνες πολιτικοί με δηλώσεις τους είχαν στηρίξει τον Μακάριο. Τίποτε απ’ όλα αυτά δεν γράφτηκε τότε.

Την ίδια μέρα που έγινε η Μεταπολίτευση η διέψευδε τις διαδόσεις που κυκλοφορούσαν. Ποιες ήταν αυτές; Κατά σειρά του άρθρου: Η κάθοδος του αρχηγού του Γ’ Σώματος Στρατού στρατηγού Ντάβου στην Αθήνα για να ανατρέψει το καθεστώς. Εκ των υστέρων αποδείχτηκε ότι ο Γκιζίκης και οι αρχηγοί των τριών όπλων μαζί με τον αρχηγό των Ενόπλων Δυνάμεων αποφάσισαν να παραδώσουν την εξουσία σε πολιτικούς. Ακόμα ότι «παράγοντες της δημοσίας ζωής του παρελθόντος ζώντες τώρα εις το εξωτερικόν, έφθασαν εις την πρωτεύουσαν δια να αναλάβουν τα ηνία του κράτους«. Σύμπτωση: Λίγες ώρες αργότερα έφθανε ο  Καραμανλής στον οποία δεν παρέδωσαν απλά τα ηνία του κράτους, αλλά και τα κλειδιά της εξουσίας μαζί με το μπρελόκ! Αναφέρονται κι άλλα που απλά θα γινόντουσαν εάν δεν υπήρχε πολιτική μεταβολή.

Μετά απ’ όλα αυτά τα έγκυρα πανηγύρισε για την επάνοδο του Καραμανλή στην Ελλάδα. Εδειξε να χαίρεται ο Κωνσταντόπουλος. Ο Κααραμανλής ποτέ δεν του συγχώρεσε τη στάση του εκδότη και πρώην φίλου του στα χρόνια της χούντας (και το βρισίδι που είχε υποστεί από τις στήλες της εφημερίδας). Φρόντισε λοιπόν να τον μπλέξει σε τόσες δικαστικές περιπέτειες που μόνη λύση ήταν να φύγει από την Ελλάδα. Πέθανε στη Σουηδία το  καλοκαίρι του 1981.

Η ιστορία ίσως αποδειχτεί διδακτική. Όπως  είχε γράψει ο Αβραάμ Λίνκολν «Μπορείς να τους ξεγελάς όλους για λίγο καιρό, λίγους όλο τον καιρό, αλλά όχι όλους όλο τον καιρό».