Το «ΔΗΜ.» σήμαινε «Δημοσιογράφος» κι όχι «Δημήτρης» (Video)

Συνήθως υπέγραφε ως «ΔΗΜ. ΛΙΜΠΕΡΟΠΟΥΛΟΣ» μόνο που στην περίπτωση του το «ΔΗΜ.» δεν αφορούσε το όνομά του, αλλά την ιδιότητά του: ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ. Ο Δημήτρης Λιμπερόπουλος ήταν ο τελευταίος μιας φουρνιάς που δεν υπάρχει πια. Ελεύθερος ρεπόρτερ, «πατέρας» πολλών αποκλειστικών.

Τον έχουν συνδέσει πολλοί με τον Ωνάση, την Κάλλας και τις άλλες διασημότητες που παρακολουθούσε από κοντά, κατέγραφε τα καπρίτσια, τους έρωτες και τα πάθη τους.

Όμως ο Δημήτρης Λιμπερόπουλος που έφυγε στα 94 του χρόνια δεν ήταν μόνο αυτό, Δεν ήταν «κοσμοκογράφος» όπως διάβασα κάπου. Ήταν ολοκληρωμένος δημοσιογράφος.

Ήταν ο πρώτος Freelancer δημοσιογράφος όταν ο όρος ήταν άγνωστος στην Ελλάδα, σε εκδότες, διευθυντές και δημοσιογράφους. Ήταν το λαγωνικό που δεν θα το έκλεινες στους τέσσερις τοίχους μιας εφημερίδας, αλλά θα τον άφηνες ελεύθερο, έξω να φέρει τα «καλά θέματα», αυτά που άρεσαν στο κοινό κι έπαιζαν στην πρώτη σελίδα.

Ξεκίνησε από το αθλητικό ρεπορτάζ. Έγραφε κι έκανε σκίτσα στην Αθλητική Ηχώ στις αρχές της δεκαετίας του ΄50. Εκεί έμαθε τι σημαίνει είδηση και το πόσο σημαντικό είναι να έχεις πρόσβαση στους πρωταγωνιστές. Πήγε στο «Εμπρός» έφτιαξε μια ολόκληρη αθλητική σελίδα, γεγονός πρωτόγνωρο την εποχή εκεί νη που η ενασχόληση με τα αθλητικά ήταν παραδοχή κατωτερότητας.

Το σαράκι του ρεπορτάζ τον… κατέτρωγε μέχρι τέλους. Το 1960 χωρίς να πάρει άδεια από κανένα πηγαίνει στη Νάπολι όπου γίνονται τα ιστιοπλοϊκά αγωνίσματα των Ολυμπιακών Αγώνων. Μετέχει ο, τότε, πρίγκιπας Κωνταντίνος. Δίνει τις λεπτομέρειες ιστιοδρομία με ιστιοδρομία μέχρι το χρυσό μετάλλιο.

Παράλληλα έκανε και ρεπορτάζ. Δημοσιεύουμε ένα από αυτά. Αφορά τις ελληνικές εκλογές του 1952 και τους Αμερικανούς που τότε είχαν πατήσει πόδι στην Ελλάδα. Η Αμερικανική βοήθεια απαραίτητη για να ζήσει η χώρα. Και το Μετοχικό Ταμείο Στρατού, εκεί που σήμερα είναι το City Link, ήταν το στρατηγείο τους. Διαβάστε πόσο εύστοχα δίνει την εικόνα ο νεαρός, τότε, δημοσιογράφος. Ξεφεύγει από το αυστηρό στιλ της εποχής και προχωρά ένα βήμα παραπέρα. Ο τρόπος γραφής είναι αμερικάνικος, γρήγορος και διεισδυτικός…

Το 1975 ήταν η πρώτη Πρωτοχρονιά που βρήκε την Ελλάδα ελεύθερη. Επτά χρόνια τυραννίας την είχαν σημαδέψει. Ο Αλέκος Αλεξανδράκης και η Νόνικα Γαληνέα ανοίγουν το σπίτι τους σε ένα σωρό πρωταγωνιστές της πολιτικής και καλλιτεχνικής ζωής. Η Μελίνα, ο Τάκης Λαμπρίας, υφυπουργός Τύπου, τότε, αλλά κι ένας γαλαξίας αστέρων. Εκεί είναι και ο Δημήτρης Λιμπερόπουλος με την κάμερα της εκπομπής «Ρεπόρτερ» – καμία σχέση με την παρόμοια «Οι ρεπόρτερς» των Λιάννη, Δημαρά και Χαρδαβέλα και τους συνεργάτες του, Χρήστο Οικονόμου και Νάσο Αθανασίου. Μας παρουσιάζουν 25’ πραγματικής τηλεόρασης με τα φτωχά μέσα που διαθέτουν. Χαρακτηριστικό είναι ότι το σπικάζ γίνεται σε φυσικό χώρο κι όχι σε «μπουθ» ενώ τα τσιγάρα πάνε κι έρχονται. Το ένα ανάβει, το άλλο σβήνει. Πέρα από τις τεχνικές αδυναμίες το κέφι είναι αμείωτο και η χαρά μεγάλη…