Διαμάντια σε κιτρινισμένες σελίδες

Μικρά διαμάντια γραφής. Αποτυπώματα άλλης εποχής. Τότε που ακόμα και οι δημοσιογράφοι είχαν ταλέντο. Ήταν συγγραφείς που ζούσαν από τη δημοσιογραφία κι όχι από τις δημόσιες σχέσεις. Κι είχαν άποψη. Και ταλέντο. Δυστυχώς ξεχάστηκαν στο πέρασμα του χρόνου. Τους ανακαλύπτουμε διαβάζοντας τα τόσο παρεξηγημένα λαϊκά περιοδικά.

Το όνομα Νίκος Μπουφίδης – Χάγερ δεν λέει τίποτα σήμερα. Όπως ίσως δεν λένε και δεκάδες άλλα που άξιζαν αναγνώρισης.

Λογοτέχνης, δημοσιογράφος από πατέρα Γερμανό υπέφερε τα πάνδεινα από τους κατά το ήμισυ συμπατριώτες του στην Κατοχή. Ενώ πολλοί Έλληνες έσπευσαν να συνεργαστούν μαζί τους , αυτός που είχε και ένα λόγο περισσότερο από την επιβίωση προτίμησε τις φυλακίσεις και τις διώξεις. Συντάχτηκε με τους αριστερούς κι όχι με τους ναζί.

Με την απελευθέρωση κυνηγήθηκε κι από τις δύο του πατρίδες. Από τους Γερμανούς αντιμετωπίστηκε ως Έλληνας κι από το ελληνικό κράτος μετά την απελευθέρωση ως Κομμουνιστής. Αν τον αντιμετώπιζαν ως Γερμανό σίγουρα θα περνούσε καλύτερα, .όπως πέρασαν οι περισσότεροι συνεργάτες των Ναζί (Ταγματασφαλίτες, δοσίλογοι κτλ που απλά έγιναν αντικομμουνιστές).

Οι ταλαιπωρίες επηρέασαν την υγεία του. Πέθανε το 1950 από καρκίνο στον πνεύμονα στα 61 του χρόνια. Δεν πρόλαβε να δώσει ότι μπορούσε. Ένα από τα διαμάντια του το ανακαλύψαμε στο Τραστ του Γέλιου (14 Σεπτεμβρίου 1948) δύο χρόνια πριν πεθάνει. Διαβάστε το. Αν συγκινηθείτε είστε άνθρωποι…

OLYMPUS DIGITAL CAMERA