Μια μεγαλειώδης γκάφα: Είδε τον Μίκη κι έχασε τον… Θεοδωράκη!

Τον Μάρτιο του 1949 ο ελληνικός εμφύλιος πλησίαζε προς το τέλος του. Η Αμερικανική βοήθεια ήταν αποτελεσματικότερη από τη Βρετανική. Το καθεστώς της Αθήνας, όμως, είχε να αντιμετωπίσει τις επικρίσεις του ξένου τύπου για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Κολαστήρια όπως η Μακρόνησος, καταγγελίες για βασανιστήρια έβλεπαν συχνά το φως της δημοσιότητας ακόμα και σε μεγάλες συντηρητικές εφημερίδες της Αμερικής και της Ευρώπης. Λογικό. Όταν κατηγορούσαν τον Στάλιν για απολυταρχικό καθεστώς δεν μπορούσαν να κλείσουν τα μάτια στους… δικούς τους συμμάχους που χρησιμοποιούσαν ανάλογες μεθόδους.

Η κυβέρνηση οργάνωσε, για να διασκεδάσει τις εντυππώσεις οργάνωση φιέστα για να δείξει ότι η Μακρόνησος ήταν το… κολλέγιο στο οποίο έβρισκαν και πάλι την εθνική τους ταυτότητα οι… ανανήψαντες κομμουνιστές. Οργανώθηκε η «γιορτή» παραμονές της 25^ης Μαρτίου με τη συμμετοχή του Βασιλικού ζεύγους Παύλου και Φρειδερίκης και του υπουργού Άμυνας Παναγιώτη Κανελλόπουλου. Για λογαριασμό της εφημερίδας «Εμπρός» απεσταλμένος ήταν ο Γιάννης Καψής, μετέπειτα διευθυντής των «Νέων» και αργότερα υπουργός Εξωτερικών στις κυβερνήσεις Ανδρέα Παπανδρέου.

Στην επίσκεψη αυτή ο 20χρονος, τότε, Καψής λίγο έλειψε να έχει μια μεγάλη αποκλειστικότητα. Στο ρεπορτάζ υπήρχε μια μικρή παράγραφος που έχουμε σε κύκλο:

Ποιος ήταν ο μαέστρος; Ποιος ο μπουζουξής; Ο ίδιος ο Γιάννης Καψής, 54 χρόνια αργότερα στο βιβλίο του «50 χρόνια στο κουρμπέτι» αποκάλυπτε:

Εκείνο που δημοσιεύθηκε ήταν μια ξερή, τυπική περιγραφή των εκδηλώσεων του Λυκείου Ελληνίδων με μοναδική δόση ενθουσιασμού σε μια μικρή παράγραφο που μιλούσε για τη «μοναδική χορωδία» της Μακρονήσου, τον ταλαντούχο μαέστρο της κι ένα «μοναδικό μπουζούκι». Ήταν κι η μεγάλη μου γκάφα. Αν είχα φροντίσει να μάθω τα ονόματά τους, όπως όφειλα, θα ήμουν ο πρώτος που θα είχα ανακαλύψει το ταλέντο του Μίκη Θεοδωράκη και του Μπιθικώτση!