Κυψέλη: Από τους τέντι μπόις του «Αελλώ», στους νέους της Πλατείας Αγ. Γεωργίου

Οι κυβερνήσεις, ειδικά οι δεξιές έως δεξιόστροφες, πάντα ψάχνουν έναν εσωτερικό εχθρό. Μια 5^η φάλαγγα που τις εμποδίζει να εφαρμόσουν το πρόγραμμά τους. Με τη βοήθεια των τρομαγμένων αστών τους εργαλειοποιούν, τους δείχνουν με το δάχτυλο και δια της απραξίας, τους μετατρέπουν σε εχθρούς του καθεστώτος!

Πάμε πολλά χρόνια πίσω, στα 1958, όταν οι νέοι ήταν και πάλι οργισμένοι, φορούσαν (άκουσον άκουσον…) τζιν παντελόνια, δίπλωναν τα ρεβέρ κι άφηναν μαλλιά! Στην Αμερική κάποια χρόνια πριν είχε αρχίσει η επανάσταση του ροκ. Τέλος τα γλυκανάλατα τραγούδια. Ο μουσικός ήχος ήταν πλέον οξύς, σκληρός όπως και η εποχή.

Στην Ελλάδα οι νέοι της εποχής προσπαθούσαν να ξεφύγουν από τις πληγές που είχε αφήσει ο εμφύλιος και η αστυνομικοκρατία είχε εχθρό: Τους εκτός νόμου κομμουνιστές. Μόνο που το κυνήγι τους εννιά χρόνια τώρα είχε… ξεφτίσει. Ο κομμουνισμός δεν ήταν φόβητρο για την ασφάλεια των πολιτών. Έπρεπε να βρεθεί κάτι νέο. Και την πλήρωσαν οι τέντι μπόις!

Η Βουλή το φθινόπωρο του 1958 ψήφισε με εισηγητή τον Κωνσταντίνο Καλλία εκ μέρους της ΕΡΕ το νόμο 4.000 περί τεντομποϊσμού.

Ανέλαβαν δύο… μπουμπούκια του καθεστώτος να τον υλοποιήσουν.

Ο υφυπουργός εσωτερικών αρμόδιος για τα Σώματα Ασφαλείας, Ευάγγελος Καλαντζής και ο Αστυνομικός Διευθυντής Θόδωρος Ρακιτζής. Ας τους γνωρίσουμε:

Ο Καλατζής, βουλευτής Φωκίδας, είχε διακριθεί ο Γενικός Διοικητής Θράκης. Τον διόρισε το 1936 ο δικτάτορας Μεταξάς. Μεταπολεμικά αξιοποιήθηκε από τους Παπάγο και Καραμανλή στη θέση του υφυπουργού Εσωτερικών αρμόδιου για την Ασφάλεια. Ήταν ο Χρυσοχοΐδης της εποχής. Διακρίθηκε για τις διώξεις σε βάρος των κομμουνιστών, ίδρυσε τη Γενική Διεύθυνση Εθνικής Ασφάλειας που αργότερα έγινε ΚΥΠ και οργάνωσε τους Φακέλους κοινωνικών φρονημάτων των πολιτών!

Εμμετρο πιθανότατα του Πολ Νορ από τον Ανεξάρτητο Τύπο

Δεξί του χέρι ο Θόδωρος Ρακιτζής που ήταν ο… Αττικάρχης της εποχής και από το 1961 Διοικητής της Αστυνομίας πόλεων. Το αποστράτευσε ο γέρος Παπανδρέου το 1964.

Κυριακή 31 Αυγούστου 1958 στην Κυψέλη, στον κινηματογράφο «Αελλώ» προβάλλεται η ταινία «Η κατάσκοπος που δεν είχε όνομα». Στη διάρκειά της δύο νεαροί πειράζουν μια κοπέλλα που συνοδεύεται από τη μητέρα της, τη Μαρία Ζ. Τους βρίζει κι αυτοί με τον έξοδό της από τον κινηματογράφο της ρίχνουν γιαούρτι.

Ο Αντώνης Μ. 16 χρόνων και ο Σωτήρης Π. 15 είναι τα πρώτα θύματα του νέου νόμου. Τους συλλαμβάνει ο υπαστυνόμος Π. Μουρελάτος ο οποίος τους οδηγεί στο ΑΤ Κυψέλης. Κι από εκεί αρχίζει η περιπέτειά τους. Ο διοικητής του τμήματος ειδοποιεί τον Ρακιτζή ο οποίος καταφθάνει κι αποφασίζει να οργανώσει το σώου.

Τότε δεν υπήρχαν κανάλια, αλλά υπήρχαν εφημερίδες. Οι δύο νέοι, ανήλικοι, κουρεύτηκαν με τη ψιλή, τους έκοψαν τα ρεβέρ από τα τζιν, τους κρέμασαν πινακίδες τύπου «είμαι τέντι μπόις» κι αποφάσισαν να τους περιφέρουν στην Αθήνα. Από το ΑΤ Κυψέλης τους πήγαν με τα πόδια στην Πατησίων, πήραν τρόλεϊ και πήγαν στη Σήμανση! Οι πιο θερμοί πολίτες αποδοκίμαζαν, οι αστυνομικοί γελούσαν και οι φωτογράφοι απαθανάτιζαν τις στιγμές.

Έμμετρο του Γιώργου Γιαννακόπουλου από την «Αθηναϊκή»

Την επομένη, όταν ο υφυπουργός Καλαντζής είδε τις σκηνές βγήκε από τα… ρούχα του. Αιτία; Το κούρεμα! Πήρε τον Ρακιτζή να τον κατσαδιάσει:

«Με γουρουνοψαλιδιά Θόδωρε, όχι με την ψιλή» τον διέταξε με τη βαριά Ρουμελιώτικη προφορά του.

Τι εστί «γουρουνοψαλιδιά»; Με τη ψιλή από το μέτωπο μέχρι τον σβέρκο, κάτι σα μοϊκάνα για να κουβαλούν για μέρες το στίγμα της πράξης τους για καιρό.

Για του λόγου το αληθές από το ρεπορτάζ της «Αθηναϊκής»

Κάποιοι βγήκαν κι αυτοί από τα ρούχα τους. Η συντηρητική «Καθημερινή» καυτηρίασε το γεγονός και το σώου της αστυνομίας με σχόλιο στην πρώτη σελίδα.

Το πρωτοσέλιδο σχόλιο της «Καθημερινής»

Την ίδια μέρα άλλοι δύο τέντι μπόις συλλαμβάνοντας για τον ίδιο λόγο στο Καλαμάκι. Αυτοί τουλάχιστον γλίτωσαν τον διασυρμό αφού οι αστυνομικοί δεν πρόλαβαν να ετοιμάσουν τις πινακίδες.

Κάνει εντύπωση ότι το σύνολο, σχεδόν, του Τύπου επιδοκιμάζει τη στάση της Αστυνομίας. Ακόμα και οι λεγόμενες «κεντρώες» εφημερίδες είναι με το μέρος των αρμοδίων οργάνων. Από κοντά και η Αριστερά που τους θεωρεί τις πράξεις τους «καπιταλιστική παρακμή».

Στο δικαστήριο οι νέοι της Κυψέλης απαλλάχτηκαν αφού η «Μαρία Ζ.» δήλωσε ότι δεν επιθυμεί τη δίωξή τους. Είχε συμβιβαστεί με τις οικογένειες των δύο παιδιών και δεν ήθελε άλλη δημοσιότητα. Οι επόμενοι τέντι μπόις δεν είχαν την ίδια τύχη.

Στα χρόνια που μεσολάβησαν ο νόμος 4.000 εργαλειοποιήθηκε από τις κυβερνήσεις για τις διώξεις και αριστερών. Αποκορύφωνα η εποχή της χούντας όπου ο Γιάννης Λαδάς που ιδεολογικά δεν διέφερε πολύ από τους Καλαντζή και Ρακιτζή χρησιμοποίησε το νόμο για διώξεις αντιχουντικών! Τότε μιλούσε για «άπλυτους μακρυμάλληδες». Σας θυμίζει τίποτα αυτό;

Ο νόμος στη Μεταπολίτευση ατόνισε, αλλά καταργήθηκε μόλις το 1983 από τον Ανδρέα Παπανδρέου.